Sabaideeee
25 Maart 2014 | Laos, Don Det Tok
Lieve mensen,
Het heeft even geduurd maar hier ons derde reisverslag. De tijd vliegt voorbij. Begin maart hebben we van iedereen afscheid genomen in het weeshuis. Het afscheid verliep goed. Een aantal kinderen hebben ons mee uitgezwaaid en dat was heel fijn. De avond voordat we de bus namen naar Pai, werd Lieke flink ziek. Waarschijnlijk was een stukje vis of ei de grote boosdoener. Na een nachtje boven de wc te hebben gehangen, zijn we toch in de drie uur durende busrit gestapt. De reispilletjes hebben ons geholpen de rit, die berg op en af gaat, te doorstaan. Nog een ander wondermiddel blijkt de limoen te zijn. Op aanbeveling van een local verdwijnt de misselijkheid onmiddelijk als je hier aan ruikt en zuigt.
Eenmaal aangekomen in Pai werden de omschrijvingen die vele mensen over dit plaatsje geven bevestigd. Pai is een klein hippie stadje in het hoge noorden van Thailand. De sfeer is heel relax, mensen doen waar ze zin zin hebben en niemand kijkt daar raar van op. Er is één grote straat met gezellige eettentjes en barretjes waar je vervolgens zes keer hetzelfde gezicht voorbij ziet komen. Wij waren zelfs in de vooronderstelling dat de honden hier wat opium gebruiken. In tegendeel tot veel andere plekken lagen ze hier lekker te chillen.
Om buiten Pai op de mooie en bijzondere plekken te komen hebben we een scooter gehuurd. Onderweg kregen we regelmatig seintjes van lokale mensen. In eerste instantie dachten wij dat er bosbranden waren en dat zij ons hiervoor wilde waarschuwen. Maar wat bleek ze vroegen domweg om sigaretten.
Scooter rijden is in Azie een veelgebruikt vervoersmiddel. We krijgen hier ook steeds meer handigheid in. We hebben zelfs een moment overleefd toen we plotseling op een helling reden van zeventig procent. Anne gaf vol gas, waardoor de scooter op volle toeren draaide. Ze werd gemotiveerd door een schreeuwende Lieke achterop waardoor we zonder scheur of stoot de top wisten te bereiken. Dit in tegendeel tot vele anderen, want in Pai zie je alleen maar backpackers met verband om de armen en benen lopen.
De avond voordat we Pai verlieten zijn we toevallig terecht gekomen bij een Thai bokswedstrijd. Buiten onze verwachting om was het super vet om dit tussen alle Thaise mensen mee te maken.
Na vier dagen verlieten we Thailand en gingen we op weg naar Laos. Tijdens de rit naar de officiele grenspost werden we achter in een autbobak tussen alle backpacks gedumpt. Voor ons is het op dit moment heel normaal om achter een auto te hangen. De veiligheidsregels nemen ze hier in Azie met een korreltje zout. Eenmaal aangekomen bij de grens moet je drie keer je paspoort afgeven, formulieren invullen en betalen met dollars (monopoly geld). Dit alles bij elkaar was wel even spannend zo voor de eerste keer.
We zijn naar een heel klein plaatsje gebracht, genaamd Huay Xai. In dit plaatsje is niks te beleven. Op het moment dat je een barretje inloopt om iets te bestellen, is de kans groot dat ze niks voor je hebben. We waren hier, net als alle andere backpackers maar voor een ding: de Gibbon Experience.
De Gibbon Experience was in een woord fantastich. Echter was de hiking best pittig. Je bent minstens twee uur bezig met een klim omhoog en in de warme jungle kom je dan ook lekker bezweet aan. Onze eindbestemming en tevens slaapplek was een prachtige boomhut. Via een aantal ziplines kom je uiteindelijk in de boomhut terecht. Het gevoel wat je krijgt als je gebruik maakt van de zipline is onbeschrijfelijk. Op vijftig meter hoogte vlieg je over de jungle.
Na deze geweldige ervaring verlieten we de jungle om vervolgens twee dagen op een slowboat door te brengen. Het uitzicht vanaf het bootje was zo mooi, dat je pas later beseft wat je werkelijk hebt gezien. Een beetje muziek luisteren, lezen en dan tikken de uurtjes langzaam voorbij. Waar we echter tijdens het reizen nog steeds aan moeten wennen is de chaotische aanpak van chaffeurrs en mensen bij ticketbureaus. Vijf minuten blijkt later toch een half uur te zijn en soms zit je wel drie uur te wachten voordat je eindelijk ergens vertrekt.
We worden steeds geduldiger en Lieke's motto is dan ook 'We'll see how the day walks'.
Op de slowboat was trouwens ook een grote groep Engelse aanwezig. De flessen whisky vlogen door de lucht. Met kop en schouder stak er één Engelsman bovenuit: Will. Zijn aanwezigheid trok ons niet erg aan.
Eenmaal aangekomen in Luang Prabang, werd het al donker en moesten we op zoek naar een guesthouse. Alles zat vol en er was alleen nog een driepersoons kamer te vinden. Drie keer raden wie ook nog op zoek was naar een bed; Mister Will. Daar lagen we dan met die irritante clown in een kamertje. Maar wat kun je je vergissen in mensen. Will bleek uiteindelijk de meest relaxte gast ooit te zijn.
In de avond ga je naar Utopia, een tent waar iedere backpacker te vinden is. Hier hebben we een leuke groep mensen ontmoet. Een potje volleyballen met hen was dan ook zeer geslaagd. Alle bars in Luang Prabang sluiten om twaalf uur en als je wilt verder feesten ga je naar de bekende ontmoetingsplaats: de bowlingbaan!
TL- lampen aan het plafond, foute muziek en dronken/bowlende mensen is wat je ziet wanneer de deuren open gaan. Een rare maar mooie ervaring.
Verder hebben we nog de Kuang Si Waterfalls bezocht, aten we voor een euro een heerlijke maaltijd op straat en bezochten we de nachtmarkt.
Na drie dagen vertrokken we naar Vang Vieng. Dit is de plek waar de meeste backpackers naartoe gaan om te tuben. Wij voelden ons helemaal thuis in dit plaatsje. We hebben hier dagen met dezelfde groep mensen rond gehangen. Van tuben is weinig terecht gekomen, maar de nodige drankjes en paddenstoelen zijn wel weggetikt.
Na paar dagen in een soort waas te hebben geleefd vertrokken we met twee Amerikanen genaamd Dino en Matt naar Pakse. In Pakse waren nauwelijks toeristen. We hebben samen met zijn vieren een scooter gehuurd en zijn de hele dag weg geweest. We reden uren en kwamen langs kleine dorpjes. We zagen spelende kinderen, honderden watermeloenen en mensen die in de schaduw liggen te slapen. Onderweg stopten we nog bij een hutje om daar verse ananas te eten. Aan het eind van de middag werd de lucht wat donker. De eerste stortbui was een feit. Met onze assepoester poncho's reden we over de glibberige zandpaden. Het was ijskoud, maar erg leuk. We hebben uiteindelijk toch nog een waterval mogen bemachtigen. Op de terugweg hebben we nog local food gegeten tussen de kippen en vliegen, maar het was verukkelijk!
Na een dag was het dan ook wel weer genoeg geweest in Pakse, en zetten we onze reis voort met zijn vieren. Onze volgende bestemming was Don Det, een eiland op de 4000 Islands.
Om bij dit eiland te komen hadden we twee opties: tot 's avonds laat wachten op een mini van of met de lokale Tuktuk erheen gaan. De keuze was snel gemaakt. Er werd gezegd dat we er twee uur over zouden doen. Uiteindelijk bleek het twee uur te duren voordat we uberhaupt de stad uit waren. We stopten echt om de tien minuten om lokale mensen op te halen. Een hoop eten, kippenmanden en stalen buizen werden in en op de bus gegooid.
Na een lange maar erg leuke tocht kwamen aan in een donker afgelegen dorpje. Dit voelde voor ons even onveilig, maar gelukkig hadden we onze Amerikanen bij ons die ons gerust konden stellen. Na wikken en wegen hadden we eindelijk onze boottickets, en konden we de rivier oversteken naar Don Det, een eiland dichtbij de grens van Cambodja.
Don Det is een rustig maar interessant eiland. De voorzieningen zijn hier beperkt. Een koude douche en weinig stroom heeft ook wel weer iets speciaals. We hebben hier twee kleine fietsjes gehuurd waarmee we het hele eiland over kunnen crossen. Tegen de avond zetten we natuurlijk wel de zaklamp op ons hoofd want er is hier geen straatverlichting. Daarbij is de kans groot dat je tegen een koe of kip aanfietst, deze lopen namelijk in grote aantallen los rond.
Wij gaan nu nog dubbel zo hard genieten van alles en jullie horen weer van ons in Vietnam.
Kop Chai!
Het heeft even geduurd maar hier ons derde reisverslag. De tijd vliegt voorbij. Begin maart hebben we van iedereen afscheid genomen in het weeshuis. Het afscheid verliep goed. Een aantal kinderen hebben ons mee uitgezwaaid en dat was heel fijn. De avond voordat we de bus namen naar Pai, werd Lieke flink ziek. Waarschijnlijk was een stukje vis of ei de grote boosdoener. Na een nachtje boven de wc te hebben gehangen, zijn we toch in de drie uur durende busrit gestapt. De reispilletjes hebben ons geholpen de rit, die berg op en af gaat, te doorstaan. Nog een ander wondermiddel blijkt de limoen te zijn. Op aanbeveling van een local verdwijnt de misselijkheid onmiddelijk als je hier aan ruikt en zuigt.
Eenmaal aangekomen in Pai werden de omschrijvingen die vele mensen over dit plaatsje geven bevestigd. Pai is een klein hippie stadje in het hoge noorden van Thailand. De sfeer is heel relax, mensen doen waar ze zin zin hebben en niemand kijkt daar raar van op. Er is één grote straat met gezellige eettentjes en barretjes waar je vervolgens zes keer hetzelfde gezicht voorbij ziet komen. Wij waren zelfs in de vooronderstelling dat de honden hier wat opium gebruiken. In tegendeel tot veel andere plekken lagen ze hier lekker te chillen.
Om buiten Pai op de mooie en bijzondere plekken te komen hebben we een scooter gehuurd. Onderweg kregen we regelmatig seintjes van lokale mensen. In eerste instantie dachten wij dat er bosbranden waren en dat zij ons hiervoor wilde waarschuwen. Maar wat bleek ze vroegen domweg om sigaretten.
Scooter rijden is in Azie een veelgebruikt vervoersmiddel. We krijgen hier ook steeds meer handigheid in. We hebben zelfs een moment overleefd toen we plotseling op een helling reden van zeventig procent. Anne gaf vol gas, waardoor de scooter op volle toeren draaide. Ze werd gemotiveerd door een schreeuwende Lieke achterop waardoor we zonder scheur of stoot de top wisten te bereiken. Dit in tegendeel tot vele anderen, want in Pai zie je alleen maar backpackers met verband om de armen en benen lopen.
De avond voordat we Pai verlieten zijn we toevallig terecht gekomen bij een Thai bokswedstrijd. Buiten onze verwachting om was het super vet om dit tussen alle Thaise mensen mee te maken.
Na vier dagen verlieten we Thailand en gingen we op weg naar Laos. Tijdens de rit naar de officiele grenspost werden we achter in een autbobak tussen alle backpacks gedumpt. Voor ons is het op dit moment heel normaal om achter een auto te hangen. De veiligheidsregels nemen ze hier in Azie met een korreltje zout. Eenmaal aangekomen bij de grens moet je drie keer je paspoort afgeven, formulieren invullen en betalen met dollars (monopoly geld). Dit alles bij elkaar was wel even spannend zo voor de eerste keer.
We zijn naar een heel klein plaatsje gebracht, genaamd Huay Xai. In dit plaatsje is niks te beleven. Op het moment dat je een barretje inloopt om iets te bestellen, is de kans groot dat ze niks voor je hebben. We waren hier, net als alle andere backpackers maar voor een ding: de Gibbon Experience.
De Gibbon Experience was in een woord fantastich. Echter was de hiking best pittig. Je bent minstens twee uur bezig met een klim omhoog en in de warme jungle kom je dan ook lekker bezweet aan. Onze eindbestemming en tevens slaapplek was een prachtige boomhut. Via een aantal ziplines kom je uiteindelijk in de boomhut terecht. Het gevoel wat je krijgt als je gebruik maakt van de zipline is onbeschrijfelijk. Op vijftig meter hoogte vlieg je over de jungle.
Na deze geweldige ervaring verlieten we de jungle om vervolgens twee dagen op een slowboat door te brengen. Het uitzicht vanaf het bootje was zo mooi, dat je pas later beseft wat je werkelijk hebt gezien. Een beetje muziek luisteren, lezen en dan tikken de uurtjes langzaam voorbij. Waar we echter tijdens het reizen nog steeds aan moeten wennen is de chaotische aanpak van chaffeurrs en mensen bij ticketbureaus. Vijf minuten blijkt later toch een half uur te zijn en soms zit je wel drie uur te wachten voordat je eindelijk ergens vertrekt.
We worden steeds geduldiger en Lieke's motto is dan ook 'We'll see how the day walks'.
Op de slowboat was trouwens ook een grote groep Engelse aanwezig. De flessen whisky vlogen door de lucht. Met kop en schouder stak er één Engelsman bovenuit: Will. Zijn aanwezigheid trok ons niet erg aan.
Eenmaal aangekomen in Luang Prabang, werd het al donker en moesten we op zoek naar een guesthouse. Alles zat vol en er was alleen nog een driepersoons kamer te vinden. Drie keer raden wie ook nog op zoek was naar een bed; Mister Will. Daar lagen we dan met die irritante clown in een kamertje. Maar wat kun je je vergissen in mensen. Will bleek uiteindelijk de meest relaxte gast ooit te zijn.
In de avond ga je naar Utopia, een tent waar iedere backpacker te vinden is. Hier hebben we een leuke groep mensen ontmoet. Een potje volleyballen met hen was dan ook zeer geslaagd. Alle bars in Luang Prabang sluiten om twaalf uur en als je wilt verder feesten ga je naar de bekende ontmoetingsplaats: de bowlingbaan!
TL- lampen aan het plafond, foute muziek en dronken/bowlende mensen is wat je ziet wanneer de deuren open gaan. Een rare maar mooie ervaring.
Verder hebben we nog de Kuang Si Waterfalls bezocht, aten we voor een euro een heerlijke maaltijd op straat en bezochten we de nachtmarkt.
Na drie dagen vertrokken we naar Vang Vieng. Dit is de plek waar de meeste backpackers naartoe gaan om te tuben. Wij voelden ons helemaal thuis in dit plaatsje. We hebben hier dagen met dezelfde groep mensen rond gehangen. Van tuben is weinig terecht gekomen, maar de nodige drankjes en paddenstoelen zijn wel weggetikt.
Na paar dagen in een soort waas te hebben geleefd vertrokken we met twee Amerikanen genaamd Dino en Matt naar Pakse. In Pakse waren nauwelijks toeristen. We hebben samen met zijn vieren een scooter gehuurd en zijn de hele dag weg geweest. We reden uren en kwamen langs kleine dorpjes. We zagen spelende kinderen, honderden watermeloenen en mensen die in de schaduw liggen te slapen. Onderweg stopten we nog bij een hutje om daar verse ananas te eten. Aan het eind van de middag werd de lucht wat donker. De eerste stortbui was een feit. Met onze assepoester poncho's reden we over de glibberige zandpaden. Het was ijskoud, maar erg leuk. We hebben uiteindelijk toch nog een waterval mogen bemachtigen. Op de terugweg hebben we nog local food gegeten tussen de kippen en vliegen, maar het was verukkelijk!
Na een dag was het dan ook wel weer genoeg geweest in Pakse, en zetten we onze reis voort met zijn vieren. Onze volgende bestemming was Don Det, een eiland op de 4000 Islands.
Om bij dit eiland te komen hadden we twee opties: tot 's avonds laat wachten op een mini van of met de lokale Tuktuk erheen gaan. De keuze was snel gemaakt. Er werd gezegd dat we er twee uur over zouden doen. Uiteindelijk bleek het twee uur te duren voordat we uberhaupt de stad uit waren. We stopten echt om de tien minuten om lokale mensen op te halen. Een hoop eten, kippenmanden en stalen buizen werden in en op de bus gegooid.
Na een lange maar erg leuke tocht kwamen aan in een donker afgelegen dorpje. Dit voelde voor ons even onveilig, maar gelukkig hadden we onze Amerikanen bij ons die ons gerust konden stellen. Na wikken en wegen hadden we eindelijk onze boottickets, en konden we de rivier oversteken naar Don Det, een eiland dichtbij de grens van Cambodja.
Don Det is een rustig maar interessant eiland. De voorzieningen zijn hier beperkt. Een koude douche en weinig stroom heeft ook wel weer iets speciaals. We hebben hier twee kleine fietsjes gehuurd waarmee we het hele eiland over kunnen crossen. Tegen de avond zetten we natuurlijk wel de zaklamp op ons hoofd want er is hier geen straatverlichting. Daarbij is de kans groot dat je tegen een koe of kip aanfietst, deze lopen namelijk in grote aantallen los rond.
Wij gaan nu nog dubbel zo hard genieten van alles en jullie horen weer van ons in Vietnam.
Kop Chai!
-
25 Maart 2014 - 10:30
Melissa:
Geweldig verhaal!! Super wat jullie allemaal mee maken.
Geniet er nog van meiden, want zoals jullie al schrijven vliegt de tijd voorbij
Xxx melkssa -
25 Maart 2014 - 10:55
Ben Vonk Sr:
Een prachtig verslag , bedankt , en dat het jullie goed mag gaan, de groetjes . -
25 Maart 2014 - 14:24
Marleen:
Mooi om jullie te volgen! Veel plezier nog! X -
25 Maart 2014 - 15:33
Charel:
Klinkt heerlijk dames! Geweldig om jullie verhalen te lezen! Geniet ervan! xx -
25 Maart 2014 - 17:29
Anita:
Wederom veel mee gemaakt meisjes!
Volgens mij kunnen jullie niet meer zo snel wennen aan het leven in ons kikkerlandje...
Love you both! :) -
25 Maart 2014 - 17:38
Monique:
Nou dames het klinkt weer super.Jullie amuseren je zeker.
Ook de fotos zijn weer leuk om te zien.Blij dat we weer eens wat gelezen en gezien hebben van jullie belevenisen.
En weer heel veel plezier voor de komende tijd!dike kus en knuffel voor jullie allebij.die knuffel begin ik wel te missen!!! Hahahdoei moppies -
25 Maart 2014 - 22:24
Suus:
Super om te lezen wat jullie allemaal beleven! Mooie avonturen, jaloersmakend hoor;) Geniet er nog maar goed van! xx -
31 Maart 2014 - 22:03
Harry De Kort:
Geweldig leuk verhaal om te lezen. Veel plezier nog daar samen! -
04 April 2014 - 13:10
José En Maurice:
Wat een prachtige verhalen. Jullie genieten zo te horen volop van elke dag! En zo hoort het ook. Heel veel plezier voor de komende periode en we verheugen ons al op het volgende reisverslag.
Dikke kus en knuffel voor jullie van ons tweetjes. xxxx -
05 April 2014 - 12:10
Maurice:
Dag lieverds,
wat een feest van herkenning!! Veel plezier in Cambodja, ga vooral zo door, wees niet bang en durf te ontdekken. Vergeet niet naar Tuol Sleng te gaan, in Pnom Phen, en sla zeker Siem Reap niet over maar dat heeft José al verteld. Oh, en by the way, nu jullie toch al scooters rijden, pas op in Siem Reap; naast dat het erg druk is, probeer niet 's ochtends met de massa mee te gaan (dus eerst Angkor en dan verder) maar ga lekker tegen de richting in (dus Angkor by sunset) en neem minimaal 2-3 dagen de tijd, anders is het zo druk en vol met toeristen, niet leuk. Maar ach, ontdek het zelf maar, deze oude backpacker geniet van jullie verslagen, fijn dat jullie zo genieten, dikke kus, Maurice -
05 April 2014 - 12:20
Maurice:
Oh, en by the way, zet even wat meer foto's er bij als het lukt, anders gewoon internetshopje binnenwandelen - die zijn er zat, dat weten jullie inmiddels - kunnen we leuk meekijken. Wij gaan trouwens ook weer, tickets geboekt voor december, gaan we een maandje Birma in.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
