Vietnam; Easy!

Dag allen,

Het wordt weer eens tijd voor een verhaaltje. Echter wordt het voor ons steeds lastiger om deze reisverhalen op papier te krijgen. Vaak vragen mensen thuis: "Hoe is het met jullie en hoe bevalt het reizen?". Ons antwoord is steevast: "Het is hier fantastisch en we vermaken ons prima". Iedere keer proberen we weer een zo goed mogelijk beeld te schetsen van de dingen die wij hier ervaren en meemaken. Maar het zal nooit zo overkomen zoals het werkelijk is. Toch gaan we weer een nieuwe poging wagen.

Tijdens het schrijven van ons vorige verslag zaten we nog in Laos. We hebben bijna een week gespendeerd op Don Det. Een beetje in de hangmat liggen, genieten van het lekkere eten en de happy shakes. In veel tentjes kun je een fruit shake bestellen en voor ongeveer twee euro kun je deze shake 'happy' maken. Erg vreemd voor een land waar drugs zo streng verboden is. De laatste dag op Don Det is Lieke nog gaan kayakken tussen de dolfijnen.

Op een gegeven moment was het tijd om richting Vietnam te vertrekken. Het idee om dit in een dag te doen was niet mogelijk. We moesten een nachtje overnachten in Savannakhet. Na een lange busrit werden we in de late avond uurtjes op straat gezet in een dorpje waar geen mens Engels spreekt. Deze busrit duurde erg lang omdat de gemiddelde snelheid 30 km/h was. Daar sta je dan met je backpack, niet wetend hoelang het nog duurt voordat je je slaapplek bereikt. De behoefte aan een warm bord eten en een douche is dan zo groot dat de lichtelijke irritaties op de mensen toeslaat. Gelukkig kun je er later weer hard om lachen.

Eenmaal aangekomen in Hue (Vietnam) vielen onze monden open van verbazing. Zo'n grote en chaotische stad was het laatste wat we hadden verwacht. Een groot contrast met de plekken waar we de dagen daarvoor doorheen hebben gereisd. Het eerste wat ons opviel in Vietnam zijn de velen scooters. Dit is op zich geen probleem maar wel het feit dat ze constant toeteren voor alles en niks. Om helemaal gek van te worden. Anne heeft de neiging om haar oordoppen in te doen op straat. Maar niet alleen van het getoeter worden we gek, ook van het getetter van alle verkopers. De drie standaard zinnen die ze zich eigen hebben gemaakt herhalen ze eindeloos om jou toch dat ene kleine ding te laten kopen.
Wat we hier in Vietnam dan wel weer respecteren zijn de happy hour(S). Jullie lezen de 's' inderdaad goed, het is hier namelijk vierentwintig uur per dag happy hour. Dit geldt niet alleen voor de barretjes, maar zelfs de massagesalons en de Night market kent dit fenomeen.

Op één plaatsje in Vietnam zijn we in ieder geval al verliefd geworden en dat is Hoi An. Een klein romantisch stadje, vol met lampionnen en klassieke muziek op straat. Bijna sprookjesachtig te noemen.
Ook kun je hier geweldige kleren laten maken. We moeten elkaar steeds weer eraan helpen herinneren dat we maar één backpack bij ons hebben. In Hoi An hebben we het dus alleen maar op een nieuwe bikini gehouden, natuurlijk wel op maat gemaakt.

Om na Hoi An van A naar B te komen kozen we niet voor de bus maar voor een ander soort vervoersmiddel, de 'Easy Ride'. Drie dagen lang zaten we bij onze twee Vietnamese papa's achter op de motor. Ze hebben ons het echte Vietnam laten zien. Via hoge bergen uitkijkend op de diepe valleien kwamen we uiteindelijk uit op de meest lokale plaatsjes. Door onze chauffeurs Chau en zijn vriend Hung leerden we niet alleen veel over de leefstijl van de lokale bevolking, ook vielen de grappen van Chau (die om de tien minuten werden gemaakt) erg bij ons in de smaak!
Wel blijven we tijdens deze reis altijd nog één grote attractie. Mensen willen je aanraken, stoppen met de scooter om vervolgens ongegeneerd naar je te kijken. Dit alles omdat we blank zijn. Hier in Azië beschermen de mensen hun huid heel goed. Ze bedekken alle lichaamsdelen om te voorkomen dat ze in aanraking komen met het zonlicht. Dit integendeel tot ons, wij zouden het liefst in onze bikini's achterop de scooter willen zitten.
Voor ons was dit tot nu toe de meest overweldigende manier om door een land te reizen.

Onderweg naar Nha Trang werden we achterin een slaapbus gegooid, waar ze vervolgens van je verwachten dat je 'lepeltje-lepeltje' met je buurman/vrouw ligt. Een band opbouwen is dan ook nog nooit zo gemakkelijk geweest. De volgende ochtend hadden we dan ook een leuke groep mensen ontmoet waarmee we de volgende dagen hebben opgetrokken. Met twee Nederlandse meiden zijn we vervolgens naar Dalat vertrokken. Dit plaatsje staat bekent om haar outdoor activiteiten. Lieke heeft zich gewaagd aan een potje abseilen. Aangezien Anne last heeft van hoogtevrees, dacht ze mee te kunnen gaan als fotograaf. Helaas was het 'meelopen' soms nog enger en pittiger dan het abseilen zelf. Aan het einde van de dag kon Lieke de conclusie trekken dat het pittiger was dan verwacht. Dit kwam mede door de beperkte instructies. Bont en blauw maar met een voldaan gevoel vond Lieke het zeker de moeite waard.

Onze laatste bestemming in Vietnam was Ho chi minh City; Saigon. Een grote stad met ontelbaar veel scooters. Het oversteken is hier echter geen pretje. We gebruikten meerdere malen andere mensen als schild om veilig de overkant te bereiken.
We zijn er iets langer gebleven dan gepland. De reden hiervoor was dat we een groep leuke mensen hebben leren kennen die hier werken en wonen. Hierdoor wordt het veel gemakkelijker om je weg te vinden in deze grote stad. Zo impulsief als we zijn hebben we tussendoor nog even een piercing laten zetten in onze tragus.
Onze favoriete bezigheid in de avond was op straat buckets drinken en dansen op foute Vietnamese muziek. Naast onze wilde en impulsieve activiteiten, hebben we ook het War Museum bezocht, om weer even terug in de werkelijkheid te komen.
Maar helaas hangt er een tijdbom aan het visum van een land, dus was het tijd om naar onze volgende plek te gaan: Cambodja.
Aangekomen in Phnom Penh zette we onze culturele weg voort. We bezochten de Killingfields en Prison 21. Afschuwelijke verhalen waar de rillingen van over je rug lopen.

De komende weken gaan we genieten van dit mooie land. We zitten lekkers in ons vel, het Aziatische eten gaat er nog met veel plezier in en zelfs de vraag 'Where are u from?' komt ons nog steeds niet de neus uit!

#YOLO!