'Koffie onze grote vriend'
05 Maart 2014 | Thailand, Chiang Mai
Hallo daar zijn we weer!
Op dit moment zijn we begonnen aan onze 'echte' reis en zit de tijd bij het weeshuis erop.
We vertelden jullie in het vorige verslag dat we bij een enorm decadente bruiloft aanwezig waren. Echter in dat zelfde weekend werden we nog een keer uitgenodigd voor een bruiloft, alleen dit keer was het van een heel ander niveau. We vertrokken die ochtend vroeg. Tijdens deze autorit keken we onze ogen uit. Prachtige valleien met rijstvelden en (bananen)bomen.
Na een tocht van twee uur door de bergen, kwamen we aan op de plaats van bestemming. De binnenkant van het kerkje was versierd met de bloemstukken van de vorige bruiloft. We hebben nog meegeholpen met de 'finishing touch'. We gooide wat slingers over de plastic stoeltjes, en klaar is kees, de bruiloft kon beginnen.
De ceremonie duurde voor ons erg lang omdat we natuurlijk geen woord Thais verstaan. Het enige wat het voor ons leuk maakte was dat we de gezichtsuitdrukkingen konden lezen en wanneer de mensen lachten, lachten wij mee.
Zelfs voor de lokale bevolking duurde het wat lang. Er lagen namelijk een aantal mensen ongegeneerd te slapen.
Ook Lieke was deze dag niet heel tactisch, ze riep heel luid de woorden "Jezus Christus, wanneer is het in Godsnaam afgelopen?" Waarop Anne zei: "Sssst, ze zijn hier Christelijk".
Diezelfde dag zijn we nog naar de geboorteplaats van twee meisjes uit het weeshuis geweest. In deze bergstam leven de 'Hmong mensen'. Alle kinderen van het weeshuis zijn 'Hmong kinderen'. Deze stam leeft in grote minderheid en ze hebben hun eigen taal,cultuur en geloof.
De ouders zijn vaak het slachtoffer van drugsverslaving en armoede en de kinderen worden dan aan hun lot overgelaten. Als ze geluk hebben komen ze in een weeshuis terecht.
Hier krijgen ze drie maaltijden per dag en de mogelijkheid om naar school te gaan.
Lopend door de kippen, honden en zwijnen kwamen we aan bij het bamboehutje waar de oma van de twee meisjes woont. In deze hut wonen in totaal zestien mensen.Voor ons was het heel bijzonder om te zien hoe de oma haar kleinkinderen in de armen sloot.
We zagen een kind die terugkwam op haar oude vertrouwde plek maar daar tegenover voelden we ook enige afstand tussen hen.
Het geeft ons een goed gevoel om met eigen ogen te zien hoeveel beter de kinderen het in het weeshuis hebben. Zonder de inzet van Preecha en Chu zou dit nooit mogelijk zijn geweest. Zij geven de kinderen de kans op een betere toekomst.
Gedurende het werken in het weeshuis hebben we te maken gehad met twee grote obstakels. Ten eerste de agressieve straathonden.
Van onze grote dierenvriend Anne is hier in Thailand weinig meer van over. We waren zo blij met onze mountainbikes waarmee we eindelijk op eigen vervoer naar de stad konden fietsen. Helaas bleek dit niet zo makkelijk als gedacht. De weg van het weeshuis naar de stad wordt bewoond door een groot aantal straathonden. Na twee keer aangevallen te zijn, hoorden we dat de honden niet houden van fietsende mensen. Wanneer we een poging deden om bij de supermarkt te komen en we zagen zo'n bakbeest op straat liggen,dan was onze reactie: "ONEE, daar heb je er weer één!". Het gevolg daarvan is omkeren en die dag geen lekkere Jazzappels en een Yakult.
In Nederland hebben we niet gekozen voor de Rabiësprik dus zijn we vanaf nu heel voorzichtig. Een hap uit onze kuit is niet echt ons doel van deze reis.
Ons tweede probleem is een bekende voor reizigers in het buitenland. Door de grote hoeveelheden witte rijst en beperkte vezels wordt naar de W.C. gaan een grote klus.
Onze voorkeur gaat niet meteen uit naar de laxeermiddelen maar gelukkig hebben we een alternatief, een flinke bak koffie.
Soms vragen we ons af hoe het er in de buikjes van de kinderen aan toegaat.
Om een beetje variatie in de dagelijkse kost aan te brengen hebben we wentelteefjes met de kinderen gemaakt. Vol enthousiasme dopen ze het brood in het beslag. De duimen van alle kinderen gingen omhoog. Communiceren gaat nog steeds met handen en voeten. Al met al vonden ze het heerlijk!
Doordat de kinderen doordeweeks naar school gaan, hebben we overdag veel tijd. Om deze tijd in te vullen hebben we een one day trip geboekt. Deze trip bestond uit een twee uur durende hiking door de jungle, zwemmen in een waterval, raften en een olifantentraining. In de jungle ben je even weg van de bewoonde wereld. Lopend erdoorheen was dan ook echt een paradijs. Van de omgeving konden we niet elke minuut genieten. Je moet namelijk gefocust blijven op de grond want door deze onverharde, steile paden kun je flink op je gezicht gaan.
Na een stevige wandeling kwamen we aan bij een prachtige waterval. Anne's liefde voor watervallen is zo groot dat haar het ijskoude water niks uitmaakte. Ze sprong erin als een blije vis.
Een paar uur later stapten we vol spanning in de raft. Met een dik reddingsvest aan, een helm op ons hoofd en de peddel in onze hand wilden we de rivier trotseren. Daar gingen we dan. Met volle moed probeerden we onze aangeleerde technieken uit te voeren. Één ding hielp ons niet echt mee. In februari is het namelijk het droog seizoen. Dit houdt in laagstaand water, veel hoge uitstekende rotsen en een raft die niet vooruit te krijgen is. We waren dan ook erg blij met elk klein hobbeltje die we voelden. Tip: Ga vooral raften in de maanden juli/augustus.
We hebben onze dag afgesloten met een olifantentraining. We kozen bewust niet voor een rit maar voor het verzorgen van de olifanten. Tot onze grote verbazing waren we maar met z'n tweeën en hadden we ieder een eigen olifant. Doordat we een bepaalde taal aangeleerd kregen waren we in staat om de olifant zelf onder controle te houden. Na een stuk met ze gelopen te hebben was het tijd voor een olifantendouche. We hebben ze heerlijk gewassen en voor een potje spelen en rollebollen waren ze ook in. Wel moesten we af en toe uitkijken dat ze niet bovenop je rolden, want het zijn natuurlijk geen lichtgewichtjes. Kortom: het was een hele bijzondere en geweldige ervaring! Iets om nooit te vergeten!
Oja… natuurlijk hebben we weer prachtige kiekjes van deze dag weten te bemachtigen. Helaas kwam de olifantentrainer in het scherm 'delete pictures' terecht en als je deze taal niet begrijpt dan weet je wat het gevolg hiervan is. Gelukkig had Anne er nog een paar en de rest van de foto's zit in ons hoofd.
Zoals sommige van jullie weten kun je in Azië overheerlijke maaltijden krijgen op straat. Alle groenten en noodles vliegen door de wok en binnen enkele minuten staat het gerecht voor je klaar.
Vaak zitten er ingrediënten in die voor ons onbekend zijn. Aangezien we bijna vier maanden lang Thai Food zullen eten, wilden we hier wat meer over weten. We hebben een super leuke kook curcus gevolgd bij 'Baan Thai Cookery School'. Met een klein groepje vertrokken we naar de lokale markt om daar verse groenten in te slaan. Vervolgens konden we kiezen uit vijf verschillende gerechten die jezelf klaar maakte. En we hebben het hier over echt alles zelf klaar maken. Niks uit kant en klare pakjes maar zelfs de coconutmilk en currypasta maakten we met eigen hand.
Wat we nu in ieder geval weten en voor ons erg fijn is dat het Aziatische eten erg 'low fatt and very healthy' is. Voor ons weer een extra Chang biertje!
Weer even terug naar onze lieve Piyawat kiddo's, want zij staan natuurlijk voor ons centraal deze eerste maand. Op een avond zat Lieke buiten met een jongen genaamd Tan. Ze was erg nieuwsgierig naar zijn achtergrond en stelde met handen en voeten vragen over zijn familie. Heel opvallend was dat hij er graag over wilde vertellen, maar door zijn beperkte Engels lukte het niet. Toen kwam Anne met het idee om Tan zijn familie op papier te laten tekenen. Dit werkte goed en voor we het wisten hadden we van zes verschillende kinderen een familieportret. Het deed ons veel om te zien hoe de familiesituaties van de kinderen werkelijk zijn. De familieleden die overleden zijn werden doorstreept met een kruis. Ook zagen we pistolen en gebroken hartjes terug in de tekeningen. Waardevolle tekeningen die een veilig plekje in ons dagboek hebben.
Afscheid nemen van de kinderen wordt wel even lastig. We hebben in deze weken toch een band met ze opgebouwd. Het vrijwilligerswerk heeft voor ons een meerwaarde gegeven aan onze reis en hadden we echt niet willen missen. Dit is een tijd geweest om nooit te vergeten. Hopelijk keren we ooit nog eens terug naar Piyawat Orphanage.
Ondanks dit alles zijn we nu ook wel klaar om onze reis voort te zetten.
Volgende bestemming: Pai, Chiang Rai en Laos!
Bye!
Lieke en Anne
Op dit moment zijn we begonnen aan onze 'echte' reis en zit de tijd bij het weeshuis erop.
We vertelden jullie in het vorige verslag dat we bij een enorm decadente bruiloft aanwezig waren. Echter in dat zelfde weekend werden we nog een keer uitgenodigd voor een bruiloft, alleen dit keer was het van een heel ander niveau. We vertrokken die ochtend vroeg. Tijdens deze autorit keken we onze ogen uit. Prachtige valleien met rijstvelden en (bananen)bomen.
Na een tocht van twee uur door de bergen, kwamen we aan op de plaats van bestemming. De binnenkant van het kerkje was versierd met de bloemstukken van de vorige bruiloft. We hebben nog meegeholpen met de 'finishing touch'. We gooide wat slingers over de plastic stoeltjes, en klaar is kees, de bruiloft kon beginnen.
De ceremonie duurde voor ons erg lang omdat we natuurlijk geen woord Thais verstaan. Het enige wat het voor ons leuk maakte was dat we de gezichtsuitdrukkingen konden lezen en wanneer de mensen lachten, lachten wij mee.
Zelfs voor de lokale bevolking duurde het wat lang. Er lagen namelijk een aantal mensen ongegeneerd te slapen.
Ook Lieke was deze dag niet heel tactisch, ze riep heel luid de woorden "Jezus Christus, wanneer is het in Godsnaam afgelopen?" Waarop Anne zei: "Sssst, ze zijn hier Christelijk".
Diezelfde dag zijn we nog naar de geboorteplaats van twee meisjes uit het weeshuis geweest. In deze bergstam leven de 'Hmong mensen'. Alle kinderen van het weeshuis zijn 'Hmong kinderen'. Deze stam leeft in grote minderheid en ze hebben hun eigen taal,cultuur en geloof.
De ouders zijn vaak het slachtoffer van drugsverslaving en armoede en de kinderen worden dan aan hun lot overgelaten. Als ze geluk hebben komen ze in een weeshuis terecht.
Hier krijgen ze drie maaltijden per dag en de mogelijkheid om naar school te gaan.
Lopend door de kippen, honden en zwijnen kwamen we aan bij het bamboehutje waar de oma van de twee meisjes woont. In deze hut wonen in totaal zestien mensen.Voor ons was het heel bijzonder om te zien hoe de oma haar kleinkinderen in de armen sloot.
We zagen een kind die terugkwam op haar oude vertrouwde plek maar daar tegenover voelden we ook enige afstand tussen hen.
Het geeft ons een goed gevoel om met eigen ogen te zien hoeveel beter de kinderen het in het weeshuis hebben. Zonder de inzet van Preecha en Chu zou dit nooit mogelijk zijn geweest. Zij geven de kinderen de kans op een betere toekomst.
Gedurende het werken in het weeshuis hebben we te maken gehad met twee grote obstakels. Ten eerste de agressieve straathonden.
Van onze grote dierenvriend Anne is hier in Thailand weinig meer van over. We waren zo blij met onze mountainbikes waarmee we eindelijk op eigen vervoer naar de stad konden fietsen. Helaas bleek dit niet zo makkelijk als gedacht. De weg van het weeshuis naar de stad wordt bewoond door een groot aantal straathonden. Na twee keer aangevallen te zijn, hoorden we dat de honden niet houden van fietsende mensen. Wanneer we een poging deden om bij de supermarkt te komen en we zagen zo'n bakbeest op straat liggen,dan was onze reactie: "ONEE, daar heb je er weer één!". Het gevolg daarvan is omkeren en die dag geen lekkere Jazzappels en een Yakult.
In Nederland hebben we niet gekozen voor de Rabiësprik dus zijn we vanaf nu heel voorzichtig. Een hap uit onze kuit is niet echt ons doel van deze reis.
Ons tweede probleem is een bekende voor reizigers in het buitenland. Door de grote hoeveelheden witte rijst en beperkte vezels wordt naar de W.C. gaan een grote klus.
Onze voorkeur gaat niet meteen uit naar de laxeermiddelen maar gelukkig hebben we een alternatief, een flinke bak koffie.
Soms vragen we ons af hoe het er in de buikjes van de kinderen aan toegaat.
Om een beetje variatie in de dagelijkse kost aan te brengen hebben we wentelteefjes met de kinderen gemaakt. Vol enthousiasme dopen ze het brood in het beslag. De duimen van alle kinderen gingen omhoog. Communiceren gaat nog steeds met handen en voeten. Al met al vonden ze het heerlijk!
Doordat de kinderen doordeweeks naar school gaan, hebben we overdag veel tijd. Om deze tijd in te vullen hebben we een one day trip geboekt. Deze trip bestond uit een twee uur durende hiking door de jungle, zwemmen in een waterval, raften en een olifantentraining. In de jungle ben je even weg van de bewoonde wereld. Lopend erdoorheen was dan ook echt een paradijs. Van de omgeving konden we niet elke minuut genieten. Je moet namelijk gefocust blijven op de grond want door deze onverharde, steile paden kun je flink op je gezicht gaan.
Na een stevige wandeling kwamen we aan bij een prachtige waterval. Anne's liefde voor watervallen is zo groot dat haar het ijskoude water niks uitmaakte. Ze sprong erin als een blije vis.
Een paar uur later stapten we vol spanning in de raft. Met een dik reddingsvest aan, een helm op ons hoofd en de peddel in onze hand wilden we de rivier trotseren. Daar gingen we dan. Met volle moed probeerden we onze aangeleerde technieken uit te voeren. Één ding hielp ons niet echt mee. In februari is het namelijk het droog seizoen. Dit houdt in laagstaand water, veel hoge uitstekende rotsen en een raft die niet vooruit te krijgen is. We waren dan ook erg blij met elk klein hobbeltje die we voelden. Tip: Ga vooral raften in de maanden juli/augustus.
We hebben onze dag afgesloten met een olifantentraining. We kozen bewust niet voor een rit maar voor het verzorgen van de olifanten. Tot onze grote verbazing waren we maar met z'n tweeën en hadden we ieder een eigen olifant. Doordat we een bepaalde taal aangeleerd kregen waren we in staat om de olifant zelf onder controle te houden. Na een stuk met ze gelopen te hebben was het tijd voor een olifantendouche. We hebben ze heerlijk gewassen en voor een potje spelen en rollebollen waren ze ook in. Wel moesten we af en toe uitkijken dat ze niet bovenop je rolden, want het zijn natuurlijk geen lichtgewichtjes. Kortom: het was een hele bijzondere en geweldige ervaring! Iets om nooit te vergeten!
Oja… natuurlijk hebben we weer prachtige kiekjes van deze dag weten te bemachtigen. Helaas kwam de olifantentrainer in het scherm 'delete pictures' terecht en als je deze taal niet begrijpt dan weet je wat het gevolg hiervan is. Gelukkig had Anne er nog een paar en de rest van de foto's zit in ons hoofd.
Zoals sommige van jullie weten kun je in Azië overheerlijke maaltijden krijgen op straat. Alle groenten en noodles vliegen door de wok en binnen enkele minuten staat het gerecht voor je klaar.
Vaak zitten er ingrediënten in die voor ons onbekend zijn. Aangezien we bijna vier maanden lang Thai Food zullen eten, wilden we hier wat meer over weten. We hebben een super leuke kook curcus gevolgd bij 'Baan Thai Cookery School'. Met een klein groepje vertrokken we naar de lokale markt om daar verse groenten in te slaan. Vervolgens konden we kiezen uit vijf verschillende gerechten die jezelf klaar maakte. En we hebben het hier over echt alles zelf klaar maken. Niks uit kant en klare pakjes maar zelfs de coconutmilk en currypasta maakten we met eigen hand.
Wat we nu in ieder geval weten en voor ons erg fijn is dat het Aziatische eten erg 'low fatt and very healthy' is. Voor ons weer een extra Chang biertje!
Weer even terug naar onze lieve Piyawat kiddo's, want zij staan natuurlijk voor ons centraal deze eerste maand. Op een avond zat Lieke buiten met een jongen genaamd Tan. Ze was erg nieuwsgierig naar zijn achtergrond en stelde met handen en voeten vragen over zijn familie. Heel opvallend was dat hij er graag over wilde vertellen, maar door zijn beperkte Engels lukte het niet. Toen kwam Anne met het idee om Tan zijn familie op papier te laten tekenen. Dit werkte goed en voor we het wisten hadden we van zes verschillende kinderen een familieportret. Het deed ons veel om te zien hoe de familiesituaties van de kinderen werkelijk zijn. De familieleden die overleden zijn werden doorstreept met een kruis. Ook zagen we pistolen en gebroken hartjes terug in de tekeningen. Waardevolle tekeningen die een veilig plekje in ons dagboek hebben.
Afscheid nemen van de kinderen wordt wel even lastig. We hebben in deze weken toch een band met ze opgebouwd. Het vrijwilligerswerk heeft voor ons een meerwaarde gegeven aan onze reis en hadden we echt niet willen missen. Dit is een tijd geweest om nooit te vergeten. Hopelijk keren we ooit nog eens terug naar Piyawat Orphanage.
Ondanks dit alles zijn we nu ook wel klaar om onze reis voort te zetten.
Volgende bestemming: Pai, Chiang Rai en Laos!
Bye!
Lieke en Anne
-
05 Maart 2014 - 10:45
Laura:
Heel mooi meiden! Succes met afscheid nemen en geniet van de verdere reis!! Snel weer skypen! xx -
05 Maart 2014 - 11:15
Melissa:
Heey lieke en anne.
Wat een super verhaal weer om te lezen.
Succes met het afscheid nemen.
Geniet van jullie reis, en verheug me alweer op het volgende verhaal.
Ben benieuwd welke plekken jullie allemaal gaan bezoeken.
P.s. Vergeet echt luang prabang niet want dat is echt geweldig.
X melissa -
05 Maart 2014 - 11:15
Melissa:
Heey lieke en anne.
Wat een super verhaal weer om te lezen.
Succes met het afscheid nemen.
Geniet van jullie reis, en verheug me alweer op het volgende verhaal.
Ben benieuwd welke plekken jullie allemaal gaan bezoeken.
P.s. Vergeet echt luang prabang niet want dat is echt geweldig.
X melissa -
05 Maart 2014 - 11:29
Larry:
Mooi verslag meiden en blijf genieten. -
05 Maart 2014 - 12:01
Ben Vonk Sr:
Prachtig verslag veel plezier daar, heb van het verslag genoten, .dat het jullie goed mag gaan. -
05 Maart 2014 - 12:34
Tommy:
Mooi verhaal! Honden stinken sowieso. -
05 Maart 2014 - 12:34
Tommy:
Mooi verhaal! Honden stinken sowieso. -
05 Maart 2014 - 18:52
José:
Fantastisch. Veel - heeeeeeel veel - plezier!!! Geniet van 't leven meiden!!
-
05 Maart 2014 - 20:59
Anita:
Lieve meiden,
Wat hebben jullie al veel meegemaakt en niet te vergeten, goed werk verricht!
Afscheid nemen blijft een moeilijke klus, maar bedenk dat jullie de kinderen veel goeds hebben gebracht!
Ik wens jullie veel plezier met jullie verdere avonturen, we bellen, we skypen, we appen!
Love you!!! XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX -
06 Maart 2014 - 10:01
Harry De Kort:
Wat een leuk verhaal om te lezen!
En wat maken jullie veel mee. Het zal soms wel een emotionele achtban zijn, maar ik zou zeggen geniet van alles met volle teugen! Veel plezier tijdens de rest van de trip! -
06 Maart 2014 - 11:02
Monique:
Hoi lieve schatjes!
Eindelijk heb ik internet.wat een leuk verslag weer van jullie.ik wens jullie weer alle goeds toe en geniet van jullie uiteindelijk avontuur en reis die jullie nu begonnen zij!
we zulllen de komende weken wel iets minder contact hebben met elkaar maar geniet vooral en tot snel.een dikke knuffel van mij en pap en lotte natuurlijk!!!! Doeiii moppies -
06 Maart 2014 - 15:05
:
xxxxxxxxxxxxxxxxx -
06 Maart 2014 - 16:18
Annelies:
Wat mooi om te lezen hoe het met jullie gaat. Wat een ervaring. Nog heel veel plezier op jullie reis. Take care. X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
